Dei blå sykkelrutene, som er dominerande i bysentrum og på mange landevegsstrekningar er altså gater og vegar der det ikkje er eigne felt for sykkel, og der vi deler vegarealet med andre køyrande trafikkantar.

Det seier seg sjølv at dette er strekningar som krev varsemd, både frå dei syklande og dei køyrande, slik at ein unngår farlege situasjonar og ulykker. Vi har bevisst heilt utelate den blå streken på ein del vegstrekningar der vi ikkje tilrår sykling, fordi trafikkmengde, fart og vegstandard gjer sykling direkte utrygt. Dette gjeld f.eks. E136 gjennom Brusdalen og fv 661 Stettevegen mellom Digerneset og Straumsbrua.

På nokre strekningar, som innfartsvegen mellom Lerstad og sentrum og Ellingsøytunnelen er det jo også forbode å sykle.

I nokre tilfelle finst det brukbare alternativ på sidevegar, medan det andre stadar rett og slett er vanskeleg å kome fram. Her må vi må jobbe for å finne løysingar som gjer dette mogleg i framtida. Vi har også utelate enkelte strekningar med svært smale vegar, der sykling ikkje er forbode, men farlege situasjonar lett kan oppstå, som den bratte og smale vegen opp til Eikenosen frå Flisnes. 

På dei lilla sykkelstrekningane er det tryggare. Men også her må vi som regel dele breie fortau eller gang-/sykkelvegar med gåande, joggande, barnevogner og rullestolar, slik at vi må vise omsyn.

Der trafikken med mjuke trafikantar og køyretøy er stor, vil vi i framtida forsøke å bygge tovegs sykkelvegar med fortau, med separate felt for gåande og syklande. Per i dag har vi ingen slike anlegg.

Vi har i sykkelkartet sett en grense på at fortaua må vere minst 3 meter breie, helst 3,5, for at vi skal kunne merke dei som eigna for kombinasjonen av syklande og gåande.

I bysentrum er eit vanleg fortau 2 ,5 meter. Fotgjengertettleiken er ofte stor, og fortau er derfor ikkje eigna til sykling i stor skala.  Bygatene er derfor generelt merket blanda trafikk.  Likevel vil fortauet kunne være det beste alternativet, dersom ein syklar med barn eller viser særleg omsyn til dei andre mjuke trafikantane.

Dei grøne strekningane er vegar og stiar der motorisert ferdsel ikkje er tillate. Her varierer standarden veldig, frå breie, grusa turvegar langs Borgundfjorden frå Bogneset mot Åse, til bratte setervegar eller stiar, som for eksempel til Lisetsætra i Ørskog.

Her må syklistane vise omsyn til turfolk elles, særleg der det er mykje ferdsel og ved utforkøyring.

Populære turvegar som tidvis er bratte og smale, som f.eks. opp til Høgkubben frå Blindheim, har vi utelate for ikkje å oppfordre til brukskonfliktar, medan vi har med den noko breiare nye turvegen frå Spjelkavik til toppen av turheisa. 

Vi har heller ikkje med terrengstiar som kan vere eigna til teknisk stisykling med fulldempa syklar på desse karta. Her vil vi tilrå å finne stiar med lav bruksfrekvens, og vere påpasseleg med å dempe farta.

Likevel er det mange spesielle og fine turvegar i Ålesund som kan gi store naturopplevingar for syklande på tur. Eksempel er grusvegen opp til Gamlemsveten frå Søvika, turstiane ut på Gausneset sør for Sjøholt og den flotte fjellvegen opp og over fjellet på Haramsøya frå Ulla i nord til Gardsvika i vest.

Mange stader varierer standarden også over tid, på grunn av utvasking av grus etter regn. Eit eksempel er «Borgernes Veg» frå Byparken til Gangstøvika, som i perioder er svært utvaska og steinete i enkelte parti, slik at sykkelen må trillast.  Denne stien er også smal og svingete, så sykling må skje i rolig fart for å unngå at turfolk og joggarar blir skremt eller påkøyrt.  

Sjå sykkelkart for ruter på Sjøholt, Steinsetsetra, Svartløken og den Trondhjemske postveg (PDF, 2 MB)